Kollektif Dansın Kuralları Değişti

Çizgisel zaman içine sıkışmış insan, tahammül daralması ile karşı karşıya kaldı.

Sosyallik maskesi takmış olanlar hariç insan dışında ki diğer tüm canlılar zamanı ölçemedikleri için ölüm yerine yaşam derdindeler.

Zamanın hareket etmediğini, değişenin kendileri olduğunu bilmeden, bugünden yarına, geceden gündüze, bir yerden bir başka yere koşanlar acaba neyin derdindeler?

Yaşadıklarına olmaması gerekirdi gibi gecikmiş güzellemelerin anlamını yitirdiği bir çağdayız!

Bu durum bilindik mantığın içine sığamadığı için bir sığınma peşine taktı yönümüz bizi.

Çelişkiye bir ad koyarak oyaladık kendimizi. Çizmeyi aşmamaya dikkat kesilerek her olguya bir ad koymamak gerektiğini bilmeden ilerlediğimizi sanarak geriledik.

Sağduyumuz içgüdüsel dünyamızdan uzaklaşmaya, mantığımız ise kaygılanmaya karşı koymaya mevzi oldu.

Yaşamın ritminin uyumsuzlukları, evrenin ritmine katılma çabasında insana ve toplumlara yanlış adımlar attırıyor.

Dönüşü olmayan bir yazgıdır yaşam.
Tüm beşeri inatlaşmalara rağmen kozmosun içinde her varlık aynı doğal yasalarla dans etmek zorundadır.

Teknoloji canlı bir organizmaya dönüştü.
İnsan daha da metalikleşerek yazı tura atılacak bir paranın iki yüzü gibi olacak.

Metropol insanının uyuşturucusu HIZ aynı işi telaşsız aynı sürede yapılabilir olgusuna meydan okumaya devam edecek.

Telaşsız zamanlarda enerji tasarrufu mümkünken kentliler bunun farkında bile olmayacak.

Hız insanın içinde ki boşlukla bir türlü yüzleşememesi sonucu uyuşturucu bir nitelik kazanarak yavaşlatılması imkansız bir maceraya dönüşecek.

Zamanı ne kadar kurulu saatlere hapsetsek bile her iş eşref saatini bekleyecek.

Hayat çok fazla sayıda insanla kısa süreli, yüzeysel ilişkilere yönünü döndü.

Kendi kendini terk eden insan terk edilmiş olmanın ezikliğini yaşıyor/yaşayacak!

Kabullenmesek bile namevcut oluşumuzun hüznü daha daçökecek üzerimize!