Kokunun Metafizik Fünyesinde Ölümsüzleşi ...

güle kokunu bırakıp gittin
özledikçe keskin kokun yayılıyor yüreğime
sen koktukça yaramın dikenleri batıyor sineme
iki damla
bir söz
gittiğin eylülün sonu dizeleniyor bahtımın sayfasında
ağlamaklı gidişin sıralanıyor sızılarımın dibinde
yusuf olup ağlıyorum
anla be züleyha ’nın aşk kızı!
içten içe, aşktan aşka,dünyandan dünyaya yayılıyor kokun
vazgeçilmezlerin üstüne
bir gün gelmelerin yoluna
bir ben üstüne siniyorsun

kenetlenmiş umutların teline dokunuyor abalarım
ağarmış özlemlerin seline karışıyor ağrılarım
unutulmamış sevdaların yeline alışıyor bağrışlarım
kurumamış damlaların sızısına yanaşıyor çağrılarım
vazgeçilmez tutkuların yüreğine bileşiyor nefislerim
ansızın gelişlerin koşuyor hayalime
gündüzün yıldızlarını saklıyorsun özlemimden
yalnızların türküsünü çalışıyorsun sevda frekansından
seni göremeyişimin yamyamları yiyor yaralarımı
yokluğuna ve sonsuzluğa yayılıyor kokun
gül koklayacak günlerimiz sayıklanıyor vuslat sayacından
çetelesini uunutuyor bekleyiş
ya bugünsün
ya yarın
ya da yârim
veyahut ölümsüz kokacağız gülüm