Koku Şiiri - Devrim Öner

Sakınımsız bilincin düşselliğini
yaşarken bulurum kendimi apansız.
Öyle bir düşsel yanılgıdır ki bu,
şimdinin dokusu aşınmıştır tüm zaman yansımasında.
Açılınca sert ve keskin algıları özlemin,
ne tanırım yeni bir ışık yayan çevresine,
ne tanırım bambaşka bir sevi,
ne de ileri bir umut yeni dünya için.
Düşünürüm ancak kurtarılmayı bekleyecek olanı bir gün,
kurban edeni beni kendi hevesine, zorbası olduğumu.
Her gideni daha çok yakınlaştıran bu algı,
gözümde bir ıslaklık belirginleştirir,
bir kanama içimde.
yok eder her bir hücresini akciğerlerimin.

Gün doğmuyordu bundan böyle,
battıkça batıyordu.
Oysa gitmiyordu koku, kalıyordu öylece.