Köklerimde Yanan Yabancı Ateş

Sorunlar, ruhumun derinliklerinde çakılı paslı çiviler gibi
Her çekiç darbesi, yeni bir çatlak açıyor kemiklerimde.
Rüyalarımdan kendimi kazıyorum
Tırnaklarım, kayalara sürterek kanıyor
Ve uyanışım, bir mezardan çıkışın ilk nefesi.

Hedeflerim ufukta bir serap
Yaklaştıkça buharlaşan, dokundukça dağılan.
Koşarken ayaklarım, kendi kanımda kayıyor
Ve biliyorum en zehirli engel,
Arzularımı besleyen ellerin
Ansızın bir hançere dönüşmesi.

Bilinçaltımda dönen bu karanlık değirmen,
Öğüttüğü her anıyı toz edip savuruyor.
"Çöz!" diyorum, çözülmüyor düğümler,
Bir örümcek ağı gibi içimi sarıyor.
Ve ben,
Kendi ipeklerimde boğulmuş bir kelebeğim artık.

"Atılmaz" dediklerin, köklerime işlemiş bir ur gibi:
Büyüdükçe büyüyor, dallarımı çürütüyor.
Budasam, yerine iki katıyla çıkıyor
Ve toprağım,
Artık zehri emmekten rengini kaybetmiş.
Bilirim
En ağır ihanet, kendi bahçende yabancı tohumlar yeşertmektir.

Ben ki küllerimden doğmayı öğrendim,
Bu yangını da söndüreceğim!
Alevler sönünce göreceksiniz
En çorak toprakta bile,
Benim adımı taşıyan bir çiçek boy verecek.
Ve o gün, dikenlerimi değil,
Kokumu hatırlayacaksınız!
.