Kızıl Saçlı Kadın Şiiri - Şubat Türkay

Sanki, bana bir can borcun var dedi;

Sabahın bilmem kaçında

Pangaltı ya düşen çiğdi

İstanbul un Ağaçsız yağmur ormanlarında..

O nasıl bir zerafet

Ağızlıkla sigara içen mi kaldı..

Savrulurken Kızıl ölümcül saçları rüzgarda

Şehrin bütün sokaklarını bir bir yakardı..

Kadından daha kadın gözleri size bir baktı mı;

İnsanlığınızdan utanırdınız..

Gitmeleri çok insafsız olurdu..

Güneşin alnında karanlıkta kalırdınız..

Hiç görmedim kırmızının her tonunun,

böyle aciz kaldığını

Kullanmadığı her rengin,

Sessizce bir köşede ağladığını..

Şimdi düşüneceksiniz, adam sende..

Bu ne abartı..

Ama siz hiç görmediniz

Kızıl saçlı o kadını...