Kız Kulesi Şiiri - İsmail Akyüz

Üsküdar vapurundayım üst güvertede
yanımda sırt çantam bir de fotoğraf makinesi
hafiften ılık bir rüzgâr esiyor sanki gelen lodosun habercisi
Çamlıca üstünde sessizce yükselen güneş
gecenin pasını usulca siliyor
sabahın o ince soğuğunu alıyor
bedenim ısınıyor az da olsa
vakit henüz erken dokuz kırk iki
yazdan kalma bir sonbahar günü
üzerimizde masmavi bir gökyüzü
uyanmış artık İstanbul cümle âlem ayakta
köprü çoğalan bir kalabalık içinde
arabalar otobüsler oltacılar balıkçılar
sucular simitçiler balık ekmekçiler bir telaş hepsinde
yeni bir gün daha başlıyor Eminönü’nde

Yanımda birkaç simit sabah kahvaltısı için
çıtır çıtır bol susamlı yeni çıkmış fırından
bir de tavşan kanı çay ince belli bardaktan
insanlar oturuyor sağımda solumda
kiminde tatlı bir bakış kiminde bir sevgilinin elleri
kiminde de derin bir boşluğun izleri
bazıların da ise her yana bozuk çalan suretler
büfeci çocuk elinde çay tepsisi dolanıyor
gazoz ayran taze çay kaşarlı tost
vapurun düdüğü bir iki defa çalıyor
alışmış mı ne martılar kaçışmıyor eskisi gibi
bir uğultu önce arkadan bir sarsıntı
vapur kımıldıyor ağır ağır
uskur denizi karıştırıyor arkasında anaforlar
deniz dalga dalga köpük köpük
uzaklaşıyor Yeni Cami uzaklaşıyor Galata Köprüsü
çığlık çığlığa peşimizde küçük bir martı sürüsü
kimi üstümüzde uçuyor kimi yanlarda süzülüyor
bir kaç yolcu ellerindeki simit parçalarını atıyor martılara
büyük bir sevinç içinde gülüyor yüzler
küçük küçük bölünüyor elimdeki simitler
havaya atıyorum birer birer
rüzgârda süzülen martılar umutla çırpılan kanatlar
gagalar oldukça yetenekli daha havada kapılıyor
bu martı bayramı bir süre yaşanıyor
simitler azaldıkça martıda azalıyor
bitince simitler ne çığlık ne de martı kalıyor

Kızkulesi görünüyor uzaktan
garip bir hüzün çöküyor üstüme birden
unutulmuş eski bir yaradan süzülüp gelen
eskisi gibi değil sanki biraz değişmiş yenilenmiş
anılarsa hiç değişmiyor hep aynı
vapur iskeleye yanaşıyor halatlar babalara bağlanıyor
vapurdan çıkan yolcular durgun akan su gibi
birkaç genç biraz canlı biraz umutlu
dalgın bakışlar düşünceli yüzler gülümsemeler
kim bilir akıllardan neler gelir geçer
bir kırık kalp bir film belki bir isim belki bir haber
belki de herkeste sosyal bir keder
kolay mı yaşamak adım adım bitirilmeye giden bir ülkede
aldatıcı günlerden geçiyoruz bilinmiyor menzil nerede
her gün yeni bir zam haberi veriyor medya
işsizlik yüzde on iki enflasyon yüzde on beş
borsa yükselmiş dolar inmiş faiz düşmüş
bunlar sanki sonu gelmeyen korkunç bir düş
gün geçtikçe çoğalıyor genç işsiz okumuşlar
Güney Doğuda bitmeyen bölücü örgüt belası
sınırlarımızda petrol için savaşlar
içimizde yaşayan sömürgen mülteciler
dinci tarikatlar sürüp giden davalar
yandaş basında ise dört başı mamur bir Türkiye
Rusya’dan alınan S400 sistemleri
Amerika’dan yükselen ambargo sesleri
açlık sınırı iki bin yüz yirmi üç lira
asgari ücretse net iki bin yirmi lira
vatandaş çakılmış bitmiş umutlara
çocuklarımız kaçmak ister başka hayatlara

İskelenin önü eskisi gibi değil
biraz daha kalabalık biraz daha hüzünlü
çiçekçiler simitçiler boyacılar
herkes ekmeğinin peşinde
yürüyorum yavaş adımlarla Harem’e doğru
Salacak’ta salaş bir kahvehane vardı eskiden
biliyorum anımsayacaksın bir an bile beklemeden
Kulenin karşısında deniz kenarında hemen
otururum biraz hala yerinde duruyorsa
belki birde yorgunluk kahvesi
seni tavlada nasıl da yenmiştim
nerden de aklıma geldi bunlar şimdi
yerinden oynadı cız etti yüreğim
gözlerim bir an seni görür gibiydi
oysa unutuldu gitti çoktan geride kaldı
o toprak patika yok hani seninle yürüdüğümüz
sahil kenarında asfalt bir yol var
yol boyunca kafeler restoranlar

Kızkulesi
tarihin muhteşem efsanesi
yalnızlığımın kalesi
hüzünlerimin ülkesi
delikanlı ömrümün sevgilisi
hep uzaktan izledim seni
hep hayallerimde yaşattım o halden bilmezi
zaman alıp götürdü bütün acıları bütün hüzünleri
artık durgun ve dingin bir hayatın içindeyiz
hep yalnız her zaman sessiz
iki eski toprak hala dimdik direnmekteyiz
sen ve ben ikimiz