Kıyının Unuttuğu Şiiri - Seyrani Göl

Bir çocuğun narin gülüşü,
kuşların sesinde yankılanıyor.

Kıyı sessizce fısıldar gecelere,
unutulmuş düşler kadar eski,
ama yine de taze ve sıcak.

Rüzgar,
denizin tuzlu dudaklarından
bir öpücük alıyor,
saçlarımda, bilinmedik bir el dolaşıyor.

Ay ışığı,
kumların arasına saklanmış,
sessiz bir sır gibi parlıyor.

Bir yusufçuk konar avuçlarıma,
sanki vakti geçmiş bir mektubun
mühürünü taşıyor.

Dalgalar,
çıplak ayaklarımı döver,
sanki “gitme” diyormuş gibi
sıcak bir gülüş gibi kumlar sarar beni.

Gözlerimde,
yıllar öncesinden kalma
bir vedanın buğusu geziniyor.

Gökyüzü solgun,
ama hâlâ umut taşıyor içinde.
Belki bir rüzgar eser ansızın,
unuttuğum bir kokuyu getirir bana.

Her şey yerli yerinde,
ama içimde eksik kalan bir “sen” var hâlâ.

Ve ben,
bir hatıra defterinin solgun yaprağında
unutulmuş bir anı gibi,
seni çimde saklarım …
S.GÖL