Kıyım Düşü Şiiri - Devrim Öner

-figen buna "şimdilik" ismini verdi-

Hep mesafelerdeydim ben,
hep köprülerin ortasındaydım, ikilemlerdeydim,
insanla insanın arasındaydım,
ait hissedemedim hiç bir yere.
Hep çabuk unutulanlardandım ben,
Kabul görülmedim kimsenin sevgisine.
Günsüzdüm belki de, dört günlük sevilmedim bir kez.

Ürküyorum uçsuz bucaksız sonsuz görünümünden doğanın,
göğün, toprağın ve suyun erişilmezliğinden,
insanı ne denli güçsüzleştirdiğinden sevmenin...
Daha kaç geçmeksiz tükenişten sonra
yeniden bulamayacağım küçük bir neden
yaşamı ve bütün bunları boyutlayabilmek için?

Bir kıyım düşlüyorum,
her vakit doğrultan beni aydınsız toy günlerime,
unutuşları dayanıksız kılan.
Hatırlayışları da alıp götürecek bir kıyımdır bu,
kesebilecektir yaşamın ve bilincin tüm bağlarını.

Yazgıda kalmamalı ölüm.
“Ben”imiz olanın kızıl ürküsü, sarmalı bedenimizi yalnızlık iminde.
Biliriz ki hiçliğe yayılacak tüm uğraşısı yaşamımızın,
böyleydi çağlardan beri de.

Düşümüzün bir kış gecesinde kılgıya dönüşmesi ve
ruhumuzla iç içe olması dileğiyle!