Kitaptan Çıkan Duman Şiiri - Kasım Kobakçı

Bilinmez yollardan, bir bilgin geldi,
Sırtında, bilgi yüklü heybesiyle köşeye oturdu,
Elleriyle okşadı, eski kitabını,
Elleri aydınlandı,
Kitabın sayfalarını, odaya serdi,
Oda ışıldadı.
*
Kır saçlı, ince hatlı bilge,
Acı tecrübelerimizden tattı,
Öğüt verdi kendine, biz anlamadık,
Kutsal yasalardan bahsetti,
Düşüncelerini düzene soktu,
Dürüstlüğün kıymetini anlattı kendine,
Berrak göllerde, yüzmüş bir zamanlar,
Yüksek dağlara tırmanmış.
Bilginin gücünü de bilmiş, erdemin sesini duymuş.
*
Elleri aydınlanmış, ince hatlı, keskin bakışlı bilge,
Bir ilmin, çok eski bir ilmin, ezgisini okudu,
O okudu, biz işitmedik,
Sokrates'ten, bir söz hatırladı, unuttu hemencecik,
Bir gözü, pencereden dışarıya baktı, aklı hep eski kitabındaydı,
Büyüyen bilgimize, bir doğru daha ekledi,
Canlandı oda.
*
Bir kavramı tanımış, şimdi unutmuş onun da adını,
İnce hatlı, keskin bakışlı, ak saçlı, bir fikir,
Düzlükleri aşıp, derin denizlere ulaşmış,
Denizleri yarıp, yüksek göklere yükselmiş,
Sağa bakmış, sola bakmış,
Bilgilere dalmış, gerçeklere sarmış,
Bir doğrunun, yanında durmuş,
Doğru ona dayanmış,
O doğruya yaslanmış,
İnsanda vefa yok,
İnsanda vefa yok,
Ruhları aydınlanmış, insanların.
*
Elleri aydınlanmış, alnı kırışmış, ince boyunlu bilge,
Bir doğrunun yanında durmuş, başka bir zamanda,
Bir ilke düşmüş de, aydınlık avucuna,
Doğru, bir şeyler fısıldamış kulağına,
Doğruluğu anlattı uzun uzun, biz anlamadık.
*
Öyle yaşıyoruz ki hayatı,
Hepimizin amacı aydınlanmak.
*
Kitabına bakıp sonra,
Anımsadı ilkeyi bilge,
İnsanda vefa yok,
İnsanda vefa yok,
Heybesine bilgilerini doldurdu, odaya dağılmış,
Acı tecrübelerimizden, bir yudum aldı,
Bir gözünü, çevirdi pencereden,
Aydınlanmış ellerini, ince hatlarına götürdü,
Sakin adımla, çıktı kapıdan,
Gecesine, bilgi düştü,
Işık oldu, kitaptan çıkan duman.