Kıt Ahenk Şiiri - Mehmet Yücel

bir zebra yavrusu siyah çizgili ala,
sevimli,
kopmuş sürüden,annesinden,
sesssiz,sedasız, masum...

aslan siyah yeleli,
kendinden emin
kralı ormanların...
pençesi kanlı...

çakallar bir kenarda,
arta kalanların sevdasında,
ve akbabalar....
gagası iri kurşuni,
gözleri ölüm kusan...
benek benek tüyleri,
kanatları heybetli,
çöreklenmiş oracıkta onlarcası...

kanun bu dercesine,
yalayıp yutma peşinde,
son perdesini kapatmaya bir canın,
hakkı yokmuşçasına yaşamaya.

toprak olmaya gelen,
toprağa doğru yönelen,
insan,
beşer yani,
yetmeyen zaman,
görmeye mani,
geçip gitmiştir giden,
aynı yörüngede aynı saflarda.

ya sanarak,
ya kanarak,
takip edilen iz,
aslında giz.
ötesindeyiz...

ateşi yaratan sandı,
şimşekleri felaket,
kulağı beynine hükmetti,
gereksiz gitti,

orman değil de nedir,
ağaçlar kadar hür olmasada,
suç ve cezaya dayalı,
doğal değil,
boyalı...

boyası renk renk,
kıt ahenk.