Kirpiğime Döven Dalgalar

""

İçimin ortasında, sönmemiş bir yangın var,
Dumanı gökyüzüne değil, içime tırmanır.
Alevi kelimelerle susar,
Her harf bir köz olur,
Bir bakışta kavrulur.

Kapanmayan bir yarayım ben,
İzi geçmeyen bir kehanet gibi…
Her gece aynı aynada
Kırılmış bir çocukluk bakar gözlerime.

Kirpiklerime döven dalgalar,
Bir zamanlar “seviyorum” dediğin sesin yankısı,
Şimdi boğazımda düğüm,
Yüreğimde paslı bir çapa gibi asılı.

Yastığımda eski bir rüyanın küfü var,
İçimde nem tutmuş anılar,
Sıcağa hasret bir çöl gibi çatlıyor uykularım,
Ve her sabah,
Gözbebeklerimde bir enkazla uyanıyorum.

Ben yürümüyorum aslında,
Ayaklarımda zincir gibi hatıralar.
Kendi gölgeme bile dokunamıyorum bazen,
Çünkü o da sana benziyor,
Senin gibi sessiz, senin gibi uzak.

Sırtımda yıllar var,
Her biri başka bir vedanın ağırlığı.
Omuzlarımda yük değil artık,
Bir ömrün susarak taşınan ağıdı.

Ve geceler…
Karanlık değil sadece,
Dilsiz de…
Anlatamadığım binlerce kelime,
Gecenin boğazına dizilmiş bir dua gibi duruyor.

Soruyorlar, hâlâ soruyorlar,
“İyi misin?”
Ne bilsinler…
İyiyim dediğim her gece,
İçimdeki orman yanıyor,
Ve ben bir duman gibi dağılıyorum kendime