Boyumca çocuklarım; hala akşam olup babalarının korne sesini duyduklarında oleeey babam geldi derler...
Ben çocukken babamın arabasının korne sesini duyunca oyun arkadaslarıma hosçakalın demeden eve kosar tuvalete saklanıp kapısını kilitlerdim...taa ki terim soguyup yüzümün kırmızılığı normale dönene kadar...
Benim yüzümden ablamin dayak yemesine dayanamazdım...ama çocukluk işte oyundan da geri kalmaz koşar, oynar, terlerdim...ablam da yalvarmama dayanamaz izin verirdi sokağa çıkmama...
Çocuklar; koşar, terler, düşer, dizleride yara olur kanar...hepsi geçer gider...
Yeter ki yüreğine cam misali kırıntılar birikmesin...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Çocuk olmamıza hiç izin vermediler...Sevgilerimle
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta