Kırık kanatlı karınca

Adımı kendimden aldığımda
Çok şey kaybetmiş olarak
Başlamıştım aslında yaşama
Ve çok geçmemişti üzerinden
Her şeyin bir bedeli olduğunu
Öğrendiğimde...
İsteklerin bitmek tükenmek bilmeyen
İçine yanışlarını da öğretmişti bana yaşam
Oysa öylemi olmalıydı
Korkmalımıydık...
Çürümemek için değilmiydi;
Yüreğimizi dağlara vuruşumuz
Evetle
Hayırın
Anlamının aslında aynı olduğunu da öğreneli çok olmamıştı
Biri istemekti diğeriyse istememek
Yani sonuçta hep bir isteyen yok muydu?
Sakız etmiştik ağzımıza
Sorgulamamayı
Yargılamamayı
Çenemizi hissetmemeyi hiçe sayarak
En başından sızısını en derinlerimde
Hissetmiştim hor görülmenin
Ürkekliğimde,
Korkaklığımda,
Ondan şimdiler,de
Her defasında...
Kendimi sınırlı sınırsız atıverdim.
Yüreğin masum kucağına;
Ve kahretsin ki!
Her defasında kanadı kırık kuş misali
Diğer kanadımı da aldılar benden
Bi kanadım kırık değilmiydi? Zaten,
Varsın diğeri de olmayı versin
Ama bilin ki bu yürek kanatsız uçmayı da öğrendi.
Bebektim bebeğimi kaybettiğimde;
Bir bebeğim daha olmuştu sanki
Sanki ben doğmuştum yerine,
Ben hayat bulmuştum yokluğunda...
Ve kendime yetmeyi de bu sayede öğrendim
Velhasıl kimse kızmadı bana oyuncaklarını topla diye
Aslında çok şey öğrendim hiçbir şeyi öğrendiğim kadar
Çoğu zaman...
Büyümekten mi korkuyorum;
Yada büyümemek mi? istiyorum diye sorduğum çok oldu kendime,
Unuturum kendimi dalarım yüreğimin okyanuslarına sorarda sorararım
Aldığım cevaba da hiç bir zaman kızmadım, kızamadım...
Evet ben büyürsem ölürüm
Bırakın ben hep
Çocuk kalayım
İçime dalgalanayım hırçınca delice umarsızca
mısralarımda olduğu gibi...