Kiremitlerdeki Sırlar

Şimdi ne yapıyorsun diye soranlara,
"Yağmurun çatılarda kaybolmuş çığlıklarını dinliyorum" derim.
Her damla, düştüğü yeri bir yara gibi öperken,
Kiremitlerin üstünde titreyen ıslak izleri avuçlarımda toplarken,
Sanki kayıp bir çocukluğun haritasını çiziyorum…

Balkonumda paslanmış bir kova bekler
İçi, bulutların dökülen gözyaşlarıyla dolu.
Camlar buğulandıkça, ellerim titrer usulca,
Sanki her iz, kayıp bir anıyı çağırır…
Tüm damlaları süzüp cebime saklarım,
Sessizliğin mürekkebiyle yazılmış mektuplar gibi.
Topla!" der geçmiş, "Dağılmasın sonsuza dek.

Gecenin karnında çatılar iniltilerle dolarken,
Oluklardan süzülen her damla bir hikâyeye dönüşür
Yere düşmeden önce bir vedalaşma, bir sır,
Sessizce yakalarım onları avuçlarımda,
Bir çocuk gibi saklarım cebimde…

Sabah olduğunda güneş kurutur belki tüm izleri –
Kiremitlerdeki çatlaklar, unutulmuş bir şiirin dizesi gibi.
Ama ben bilirim
Kiremitlerin çatlağında kalan her nemli iz,
Yüreğimin kilidine sızan bir anahtardır,
İlk yağmur kadar taze, son gözyaşı kadar ağır…

Şimdi ne yapıyorsun diye soranlara,
"Yağmurun çatılarda bıraktığı ayak izlerini topluyorum" derim.
Çünkü biliyorum
Her damla düşerken öğretirken bana
Yeniden doğmak, ıslak kaldırımlarda ışıldayan
Bir çocuk cesaretiyle yürümektir aslında…