Kiraz ağaçları Şiiri - Volkan Gülbitti

Nisan'da kar yağdı o sene
Üşüdü kiraz ağaçları,
Olmadı hiç kiraz.
Ceketimde sende kalmıştı o akşam,
Üşüdüm biraz...

Oysa seninle bahar konuşmuştuk.
Dört yapraklı yoncalar arardık,
En güzel dileklerimize,
Bir cekete sığardık,
Akşam serinliğinde.

Dizlerimiz çimen yeşili ,
Ayaklarımız nisan çamuru,
En az toprak kadar severdik,
yağmuru.
Aşk demekti bize camların buğusu.
Buğulanmış camlara en güzel kalpleri,
Biz çizerdik.
Olur olmadık şeylere en çok,
Biz gülerdik.

Bazen dolaşırdık sahilde,
Ben denize Taş,
Sen bana bakış atardın.
Nazlıydın da biraz,
Sen nazlandıkça,
Ben alttan alırdım.
Nazında pek uzamazdı hani,
kıyamazdın.

Alınganım biraz, herkes bilir.
Sen de bilirdin huyumu,
Kıramazdın .

Esen rüzgarlarda uçurtmaları izlerdin,
Bense senin savrulan saçlarını.
Rüzgar kesilince üzülür,
Çatardın kaşlarını.

Zile basan yaramazlar gibiydik.
çöplüklerdeki kedileri korkutur,
Küçük çocuklara göz kırpardık .

Bizim de olacaktı;
Çocuk belki nasip,
Kediyse garantiydi be...

Sabahları işe giderken
Sen pencereden bakacaktın ,
Akşam dönüşte de
Ben bakacaktım,
Pencerede misin diye.

Düzenli bir adam olacaktım.
Bütün kadınlar bundan muzdarip derdin.
Çoraplarımı
ortalık yere atmama sözü bile vermiştim oysa,
Her ayrıntıyı hayal ederdik seninle,
Derli toplu bir yuvanın odalarına,
sadece aşkımız dağılacaktı.
Ama,

Ama Nisan'da kar yağdı o sene.
Üşüdük kiraz ağaçları.
Olmadı hiç kiraz.
Zaten ceketimde,
sende kalmıştı o akşam .
Üşüdüm birazzz..

Volkan Gülbitti
Sadece volki