Bir gece daha sessizliğe çarpıp düştüm,
Kendi içime gömülerek…
Kapılar kapandı,
Kilit sesleri yankılandı içimde —
Sanki dünyayla arama beton duvarlar örüldü.
Penceremde yıldız yok bu gece,
Ay da küsmüş gibi…
Konuşacak kimsem kalmadı,
Sadece duvarlar var,
Onlar da suskun.
Ne zaman bir hayal kurmaya kalksam,
Kırılıyor içimden bir yer,
Kırıklarla yaşanmaz biliyorum ama
Toplayacak eller yok artık yanımda.
Anlatacak çok şey var,
Ama kime?
Dinlemeye niyeti olmayan dünyaya
Yalnızlığımı haykırsam ne fark eder?
Bir yerlerde mutluluk uyuyor,
Ben uykusuzum.
Bir yerlerde biri gülüyor,
Ben yok sayılmışım.
Kendimi unuttum belki de,
Aynam bile tanımıyor artık beni.
Bir yabancıya dönüşmek,
İnsanın en sessiz intiharıdır…
Ve en çok da
“İyi misin?” sorusuna
“İyiyim” diyebilecek kadar
Alıştım acıya…
Ama kimse duymadı.
Kimse bilmedi.
Ben burada,
Yavaş yavaş silindim…
Bir yalnızlığın içinde.
Kayıt Tarihi : 11.7.2025 18:25:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!