Bir mendil gibi
katlanıp konuldum gecenin en sessiz cebine.
Ne bir ses,
ne bir adım değdi üzerime…
Göz göze gelmedim kimseyle,
çünkü bakışlar bile
fazla gelirdi o ağırlıkta.
İçimde susturduğum
onca kelime
kendi mezarını kazdı
bir damla gözyaşıyla.
Ne sevda,
ne ayrılık,
ne de bir yara bahane değildi artık.
Ve işin en garibi
kimse sormadı
susarken neye ağladığımı…
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 21.7.2025 22:31:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!