Kimse bilmez Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Kimse bilmez,
gökyüzünün dili yoktur,
ama susanları hep duyar.
Ve kadınlar…
konuşamadıkları her gecede
bir kelime bırakır göğe,
ıssız bir iç çekişin,
tuzsuz bir gözyaşının rengiyle.

Bulutlar,
duyulmayan kelimelerin yetimhanesidir.
Oraya bırakırız
boğazımıza dizilmiş heceleri,
dizlerimize çökmüş ömrü,
dudaklarımızdan hiç çıkmamış itirazları.

Sonra,
gökyüzü onları alır,
yavaşça beyaza çevirir—
ama o beyaz,
saflığın değil, bastırılmışlığın rengidir.
Ve bir sabah,
insanlar üşüyerek uyanır.

“Ne güzel kar yağıyor,” der biri.
Ama biz biliriz—
yağan kar değil,
kadınların sessiz ağıtlarıdır.

Her bir tanesi,
fırın bacasından sızan bir hayal,
çeyiz sandığında çürüyen bir gençlik,
ocakta susmuş bir çorbanın
kokusuz buharıdır.
İçimizden dışarı süzülen,
ama hiç kimsenin üzerine alınmadığı
o kadim sitemin şekle bürünmüş halidir.

Kar taneleri
tek tek yağmaz aslında—
birbirinden kopmuş cümleler gibi
parça parça düşer üzerinize.
Bazen alnınıza,
bazen bir mezar taşına,
bazen adını asla bilmeyeceğiniz
bir kadının terk edilmiş gözlerine.

Ve eriyip kaybolduklarında sanmayın ki yok oldular.
Onlar sadece
yeniden içimize dönmek için
bir yol buldular.
Bir daha,
bir daha,
bir daha anlatmak için…