Kimse bilmez Şiiri - Melike Cakmak

Nedir ki kendini ilmekleyişin acıya ?
Henüz dökülmedin,
Tenine erozyonlar uğramadı daha.
Gitmelisin kendinden , yeni bir bene.
Nadasa bırakılmaya gelir mi yaşam ?
Asırların çizgilerini gözlerinde taşımak
Bir insana bakmayı
bakışmayı günah kılıyor tan çizgisinde.
Boyalı gökyüzünde saf ışığın eseri kayıp,
Biraz araladın,
Şimdi siyah rengin dumanında boğulursun.
Sormalısın çelmelerin nereye uğramakta ?
Kimeydi ve ne içindi ?
Nereye uğradı ?

Aşınmaz tenim, ben eşelerdim.
Toz üzerimden kalktığında
gri bulutlara dönüşüverdi.
Ne yağmurdur beklediğim ,ne sevgi.
Eteğine ilişecek bir annem yok.
Sızılayan bir umut yeli esiyor iliklerimden.
Kalbimin ayakları vardır ,beni ayakta tutan.
Gezerim dolaşırım ,sözlerim vardır;
Aynalara karşı sözlerim.
Her gün güneş doğar ,battığı gibi
Ve her gün aynı bir öğretisi var bana hayatın :
Zormuş insan olmak .