Bir sabah,
gökyüzüyle aynı renkte uyandım
ne bulut vardı içimde,
ne de fırtına.
Susmak
artık unutmaktan değildi,
kendi sesimi duymaktı yalnızca.
Yıllardır
biriktirdiğim kırıklar
bir çiçeğin yaprağında
yavaşça eridi.
Ne vedalara kinim kaldı,
ne de yarım kalan cümlelere.
Artık
bir damla kadar berrak,
bir rüzgâr kadar özgürüm.
Ve kimse bilmeden
kendime döndüm usulca.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 21.7.2025 22:33:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!