Kimse Bilmeden Şiiri - Seyrani Göl

Bir sabah,
gökyüzüyle aynı renkte uyandım
ne bulut vardı içimde,
ne de fırtına.

Susmak
artık unutmaktan değildi,
kendi sesimi duymaktı yalnızca.

Yıllardır
biriktirdiğim kırıklar
bir çiçeğin yaprağında
yavaşça eridi.

Ne vedalara kinim kaldı,
ne de yarım kalan cümlelere.

Artık
bir damla kadar berrak,
bir rüzgâr kadar özgürüm.

Ve kimse bilmeden
kendime döndüm usulca.
S.GÖL