Kim Bilir Şiiri - Bir Garip Orhan

Bir martı sesiyle uyanır sabah,
çamurdan ağır bir gökyüzüyle.
Elinde süpürge, koca bir kent,
görmüyor bile onu, biliyor oysa.

Bilmem kaçıncı sigarasını yakar,
bir kahve içecek yer arar parkta,
hep bir yanından geçer insanlar,
bir yanından da hayat akıp gider.

Mülteci bir his geçer içinden,
bir sınıf, birkaç tahta, tebeşir,
güldüğünü hatırlar çocukların,
şimdi süpürdüğü düşlerde müessir.

Üstüne yapışır sokak kokusu,
soğuk rüzgar ellerini çizer,
gözlerinde yorgun bir umut,
kimse bilmez, kimse sormaz, neden?

Bir çiçek diker kaldırımlara,
sanki sessiz bir haykırış gibi,
çocukluğunu saklar toprağa,
yeni bir bahar bekler, kim bilir.