Kilitli Kalmak Şiiri - Seyrani Göl

Bir zamanlar sen vardın,
kapıları açan değil
arkasında kaybolduğum…

Her bakışın,
bir labirente çevirdi beni
ve ben
çıkış sandım her gülüşünü.

Şimdi içimde
kilitli kalmış bir oda var,
seninle döşenmiş
duvarları suskun,
pencereleri geceyle örtülü.

Orada yaşıyor hâlâ
sana hiç söyleyemediklerim.
Bir mısra gibi
dudaklarımda mühürlü kalan
adınla başlıyor her suskunluk…

Zaman geçti.
Anahtarlar çoğaldı elimde
ama hiçbiri
o kapıyı açmaya cesaret edemedi.

Belki de bazı kapılar,
açılmak için değil,
ardında kalınsın diye var…

Ben şimdi
kendime kapanmış bir sevdadan
içeri bakıyorum.
Dışarıda herkes beni sanıyor,
içeride ben
kilitli kalmış bir “biz”in gölgesindeyim.

Çözülmek istemiyorum artık.
Bazı yaralar kapanınca değil,
kanamaya devam ettikçe hatırlanır.
Ve ben
unutmamak için acımasızca hatırlıyorum seni.

Belki de en büyük özgürlük,
o kilidi sonsuza dek saklamak
ve kendini
o odada kabullenmek…
S.GÖL