Kezban Güçlü Şiirleri - Şair Kezban Güçlü

Bir yanım çocuk hala
orda kalmak istiyor
Bahçedeki incir ağacının dalında
Uzun uzak bakıyorum hayata
Her gün ikiye ayırıp
örüyor saçlarımı annem

Belki sen
hiç bir zaman okuyamayacaksın
özlemine yazılan dizeleri

Sen
Göz göz olmuş yaralarımdan

Yıldızları topladık gökyüzünden
Aydan bir tebessüm çaldık gizlice
Biraz mavi biraz umut
Güneş kendiliğinden
gelip yerleşti her karesine

Birileri anlatsa hani
Ak sakallı olmasa'da

Uzağında uzağı olduğunu
ve yakınındakini görmenin
çok daha zor olduğunu..

İndirdim hayatı omuzalarımdan
An itibariyle birlikte yürüyelim diye..

Galiba bir parça delilik
yakışıyor bana

Yada bütün akıllı kalıplarından
ve kendi kalıbım dan
taşarak çoğalmak..

Omuzlarım da ağır bir yükle iniyorum, itiş kakış otobüsten.
Durakta otobüs bekleyen suretsiz insanların arasından kırılgan ve güçsüz bir şekilde, kimseye değmeden yürümeye çalışıyorum.
Sanki yanımdan geçen herhangi biri bir şekilde bana değerse, oracıkta yığılıp kalacakmışım gibi dirençsiz bedenimi zorla taşıyorum.
Hastanenin bahçesi gereğinden fazla kalabalık, genç yaşlı çoluk çocuk... Çocukların burada ne işi var? diye geçiriyorum içimden.
Ben çocuklarımı evde bıraktım, onları düşününce içimi sıcacık bir umut kaplıyor.
Evden çıkarken dedeme selam söyle demişlerdi.

Ve sonra
Bir yelkenli oldu ruhum
Sarılırcasına rüzgara
göğsünü gerip yelken açtı
açık denizlere doğru

Bir göz açıp kapama mesafesinde
Kirpiklerimin arasında fidelediğim

İki haylaz bulut
Bir umarsız sağnak
Yağmur kokusudur varlığın..

Bütün sesleri susturunca
Kendi sesimi duymaya başladım

Söyleyecek ne çok
kelime biriktirmişim cebimde..