Kentin Köyü İçi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Kentin koyu içi, dumanlı gözlerimle bakıyorum,
Bir sigara külü gibi çökmüş umutlar üstüme,
Çatlak kaldırımlar arasında yürürken ayaklarım,
Her taş bir hikaye fısıldıyor, sustuklarımı çalıyor.

Bak, o çarşının köşesinde, yorgun bir satıcı,
Elleri nasırlı, yüreği sıyrık, her geçen müşteride,
Satıyor değil aslında, terk edilmiş hayallerini,
“Biraz para, biraz acı, bir avuç ihanet” diyor usulca.

Güneş buram buram yanar, beton yüze yapışır,
Gölgem bile kaçak, saklanır karanlığın kıyısında,
Ve akrep gibi zaman sokar damarlarıma kılıcını,
Her saniye bir acı daha, bileklerimde ip gibi sarılır.

Dünya, bir tiyatro, herkes rolünde figüran,
Şehirler kurulur, yıkılır, ama biz hep aynı sahnedeyiz,
Kahkahalarımız maskede, gözyaşlarımız perdenin arkasında,
Hicivle dokunuruz hayatın çirkin yüzüne, alay ederiz.

Ah, o çocukluk günlerim!
Sokak aralarında misket oynarken,
Dostluk saf ve tertemizdi,
Şimdi kirlenmiş aynalar gibi,
Kendi yüzümü tanıyamıyorum.

Diken üstünde büyüdük, serçe ellerimizle,
Sokağın acımasız dilini çözdük,
Her kelime bir silah, her cümle bir savaş,
Ve biz sustukça, şehir daha da bağırdı.

Sevda mı?
O da mı sahte bir banknot,
Paralar kadar değersiz,
Yalan kadar yapay,
Ve yürekler kadar kırılgan.

Sokak lambaları altında,
Yalancı kahramanlar yürür,
Her biri kendi trajedisinin başrolü,
Ama sahnede yalnızca yalan ve hüsran.

“Yürüyelim mi dostum?” diyor biri,
“Biraz daha düşelim, kalkalım,
Ve kahkahamızla inleyelim bu karanlığı.”

Ey hayat,
Sen koca bir maskaralık sahnesi,
Biz oyuncuların gözyaşında boğulurken,
Sen alkışlarla izliyorsun uzaktan.

Benim şiirim,
Çakıl taşlarıyla döşeli bir yol,
Her adımda kırılan hayaller,
Ve her nefeste biraz daha tükenen umut.

Ama vazgeçmem,
Çünkü biliyorum ki,
Karanlık ne kadar koyu olursa olsun,
Sabah hep güneşle gelir,
Ve ben,
Yine şiirlerimle direneceğim,
Kentin koyu içinde,
Yitik düşlerimin ve gerçeğin arasında.