Kent Meydanlarında Gaz Alma Tiyatrosu

“Mitingler geçer, açlık kalır; alkışla teselli olmaz adalet.”

Bir miting daha yapıldı meydanda
Bayraklar sallandı, mikrofonlar terledi
Kürsüde biri bağırdı:
"Yoksulluğa son!" dedi

Ama ön sıradaki aç bir adam
Nutukta değil, çocuğunun ayakkabısında takılı kaldı
Arka sıralarda suskun kadınlar
Ev kirasını, doğalgazı, çocuk bezini hesaplıyordu

Halk geçim derdindeydi
Onlar ise seçim hesabında
Muhalefet dedikleri —
Senin yerine sinirlenen, senin yerine susan,
Ama asla seninle yürümeyenlerdi

Bu kavga değildi
Bir tür kayıkçı dövüşüydü
Birbirine söver gibi yapıp
Aynı gemide çatal kaşık oynatanlar

Toplumun öfkesini ölçüp
Bir bardak mitingle boşaltıyorlardı
Potansiyel isyanı
Alkışla, ses sistemleriyle bastırıyorlardı

“Adalet!” dediler
Ama dosyalar rafta küflendi
“Geçim!” dediler
Ama markete, pazara hiç uğramadılar

“Gençler geleceğimiz!” dediler
Ama KPSS’de elenenin gözünün içine bakmadılar
Meydan, bir tiyatro sahnesiydi
Halk figürandı
Başrol, protokoldeydi

Ve repliğini aşan herkes
Polisle susturuldu, savcıyla hizaya çekildi

Sözde kavga, özde kardeşlik
Aynı sofrada aynı kabzımal
Biri çalıyor, öteki örtüyor

Bu şiir
Gerçek değişimi isteyen,
Ama sahte umutlara kanmayan
O yorgun ama onurlu kalabalık için yazıldı

Bir miting değil
Bir isyan çağrısıdır bu
Çünkü gerçek muhalefet
Sistemin gölgesinde doğmaz —
Zulme “belki” demez!