Kendimi Özlüyorum Şiiri - Kadir Gür

Her şey sanki bambaşkaydı,
Sönük değildi ay,
Daha çoktu yıldızlar,
Güneş okşarcasına ısıtırdı
Gök bile name name gürlerdi o zamanlar.
Soğukta kalsam üşümez,
Yağmur yağsa ıslanmazdım.
Korkmazdım karanlıktan önceleri
Geleceğe uzanırdım umut dolu adımlarla
Sabırsız beklerdim her yeni günü,
Uzun uzun syrederdim doğan güneşi.
El sallardım yağmur yüklü bulutlara,
Akşam olurdu da taş atardım yıldızlara...
Şimdi o kadar mutsuzum ki
Yüzüm gülerken yüreğim feryad eder
Kendimi, pas tutan kalbimin saflığını özlüyorum.
Nefret ediyorum sevgiyi bilmeyenlerden.
Etrafımdakilere bakıyor da üzülüyorum,
Bende kahkahalar atardım bir zamanlar.
Hep başkaları ağlar sanırdım önceleri,
Sırası gelen ağlarmış meğer.
Seviyorum sevmeyi bilenleri
Her geçen gün daha çok özlüyorum
Deli gibi sevmeyi
Ve sevilmeyi...