Kendime Yazdığım Günler-4 Şiiri - Önder ...

Bugün kalbimde eski bir şarkının kırık melodisi vardı.

Adını unuttuğum ama ezberden ağladığım bir şarkı.

Bazen durup dururken gözlerim ıslanıyor ya,

İşte o anlarda, sesin geliyor uzaktan…

Bir zamanlar kendim sandığım benin sesi.

Ne çok şey birikti içimde…

Ama hiçbiri tam olarak “anlatılabilir” değil.

Çünkü bazı acılar, dile dökülünce eksiliyor;

Bazı sessizlikler, kelimelerden daha gür bağırıyor.

Bugün kendi gölgeme bile uzak hissettim kendimi.

Aynaya baktım, tanımadım.

Gözlerim ben gibi bakmıyor artık.

Sanki içimde birileri evi terk etmiş de

Işıklar açık kalmış.

Yürüdüm.

Sokaklar yine aynıydı, ben değil.

Tanıdık kaldırım taşları, suskun dükkan camları,

Ve ben…

Bir yabancı gibi geçtiğim kendi hayatımdan.

Ne zaman büyüdüm bilmiyorum.

Ama çocukluğum hâlâ içimde bir yerde,

Bazen hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyor.

Hiçbir sebep yokken,

Sadece “olmadığı” için bazı şeyler.

Bugün biraz daha yoruldum hayal kurmaktan.

Ve biraz daha inandım,

Belki de bazı insanlar gerçekten yalnız doğar.

Ve yalnız ölür,

Arada kalan zamanları ise

Yanlış anlaşılmakla geçirir.

Ama yine de yazıyorum.

Çünkü yazmak, kendi kendimi tutan tek el gibi.

Ben düşerken,

Kalemim yakalıyor beni.

Belki de bu yüzden bu kadar çok yazıyorum:

Düşmemek için…