Kendime Yazdığım Günler-3 Şiiri - Önder ...

“Her şey biraz eksik, ama alışıyorum gibi…”

Bugün yine kendime yazıyorum.

Ne bir başlangıcım var, ne de bir bitiş cümlem.

Sadece bir “aralık”tayım.

Bir şeylerin geçip başka şeylerin başlamadığı,

ama yine de zamanın aktığı o belirsiz boşlukta.

Sabah kahvemi içerken camın buğusunda adımı yazdım.

Sonra sildim.

Çünkü bazen, hatırlanmak bile ağır geliyor insana.

Birileri beni unutsa da olur,

ama ben kendimi unutmaya başladığımda…

İşte orası sessizliğin bile donduğu yer oluyor.

Bugün hiçbir şey büyük değildi.

Ama küçük şeyler içimi yordu.

Kalabalık bir ofiste yalnız hissetmek mesela.

Telefon çalıp durdu ama kimse “Gerçekten nasılsın?” demedi.

Ben de “iyiyim” dedim,

her zaman dediğim gibi.

Sonra eski bir şarkı çaldı,

melodisi tanıdıktı ama sözlerini ilk defa duyuyormuşum gibi hissettim.

Belki de bazı cümleler sadece bazı yorgunluklara denk geliyor.

İşte o an anlıyorsun:

Bazı şeyler daha önce de olmuştu ama sen fark etmemiştin,

çünkü o zaman bu kadar kırık değildin.

Kendime şunu söyledim bugün:

“Yetişmek zorunda değilsin.

İyileşmek için acele etmene de gerek yok.”

Sonra bu cümleyi sustum.

Çünkü bazı sözler kendine bile yüksek sesle söylenince dağılıyor.

İçten içe anlıyorsun zaten,

önce kabulleniyorsun, sonra bir şekilde devam ediyorsun.

Ve bu da bir nevi yaşamak işte.

Ne büyük mutluluklar, ne derin acılar…

Sadece sade, sıradan, ama kendine ait bir gün daha.

Bitiyor.

Yarın ne olur bilmiyorum.

Ama bugün kendimi unutmadan bitirdim ya,

bu da bir şeydir.

Kendine not:

Unutma, bazen durmak da yürümek sayılır.