Kendime Yazdığım Günler-2 Şiiri - Önder ...

Bugün penceremi açtım,
Serinlik çekilmiş sokaklardan,
Tenime değen hava
Güneşin kendisiydi sanki.
Anladım, bahar gitmiş.
Ve içimden bir şey,
Aşka uyanır gibi kımıldadı.

Yaz başlıyor…
Ve ben,
Yazı hep aşkla karıştırırım.
Çünkü yaz,
İnsanın kendine en dürüst olduğu zamandır:
Terli, saklanamaz,
Geceleri uykusuz ve düş doludur.
Tıpkı aşk gibi,
Saklayamazsın içini.

Ne kadar kaçsan da,
Serin rüzgârlara tutunsan da,
Sıcak basar bir yerden sonra.
Ve için yanar.
Dışarısı da,
Seninle birlikte kavrulur.

Belki de o yüzden,
İlkbaharı hep çok sevdim.
Çünkü umutlar orada yeşerirdi,
Ama hep vaatte bulunurdu.
Yazsa…
Yaşatır ya da yakar.
Aşk da böyle değil mi?

Şimdi biraz yanmak istiyorum.
Güneşin alnında yürür gibi,
Yıldızlara terimi anlatır gibi.
Biri bana dokunsun diye değil belki,
Ama içimde bastıramadığım
Her duygunun
Beden bulması için.

Artık uzaktan bakamam aşka,
Bahar gibi duramam kenarında.
Yaz gibi kavrulmak istiyorum,
Yanmak pahasına…

Kendine yüklenme.
Serin günlerin izi kolay silinmez.
Ama sıcaklar başlayınca,
İçindekiler görünür olur.
Ve görünmek,
Bazen korkutur, bazen iyileştirir.

Belki bir aşk çıkar içinden,
Belki sadece sen…
Hangisi olursa olsun,
Kaçma artık yazdan.

Çünkü şimdi başlıyor
Aşkın en sıcak hali.
Ve yanmanın bile
Güzel olduğu
O mevsim başladı.