Kendime Uzak Şiiri - Muhammed Yağmur

bir sabah uyanmadım,
uyanamadım içimdeki karanlıktan
zaman, eski bir yorgunluk gibi
sürükleniyordu üzerimden.

ayna artık beni yansıtmıyor,
gözlerimde tanımadığım bir gölge var
ve sesim —
duymaya korktuğum cümlelerde boğuluyor.

dışarda hayat devam ediyor,
içimdeyse eksilmiş bir kalabalık
sanki herkes gitti de
ben kendime kaldım en son.

bir gülüş hatırlıyorum uzaktan,
adı yok, sesi yok,
ama burnumun ucunda bir sızı gibi
hala orada duruyor.

ne zaman başımı çevirsem
bir yarım kalmışlık geçiyor içimden
ve her "keşke"
biraz daha ağrıtıyor yalnızlığımı.

kime anlatsam eksik kalıyor,
çünkü bazı acılar
yalnızca yaşayana ait
ve ben,
kendime bile yabancıyım artık.