Artık senin olmadığın cümlelerde
kendimi okuyabiliyorum.
Adını anmadan da
bir gün tamamlanabileceğimi öğrendim.
Susarak büyüttüm içimdeki boşluğu,
ve o sessizlikte
kendimi dinlemeyi öğrendim.
Meğer kalbin asıl sesi
sustumda saklıymış…
Bir düşten uyanır gibi
yavaşça çekildim senden.
Kırılmadım, kızmadım,
sadece fazlalıklarımı bıraktım ardımda.
Şimdi bir sabah gibi
temizim, eksiksiz ve sessiz.
Aynaya baktığımda
artık yalnızca kendimi görüyorum.
Sana dair ne varsa
bir veda gülüşüyle uğurladım.
İyileşmekmiş bazı yolları yürümek,
unutmak değil,
kendini yeniden hatırlamakmış aslında.
Ve şimdi biliyorum:
Sevdanın bittiği yerde
ben başlamışım.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 21.7.2025 14:39:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!