Kendime Dair İşittiklerim

kendime dair işittiklerim
—
geometri yüzünden
bu sene sınıfta kalıyorum
çemberin sonunu getiremiyorum
sahi hala
bir sonu var sanıyorum

kendimi sordukça doğrulara
kendi çapıma doğru büyüyorum
ortak bir girdapta buluşmaya çalıştıkça
eğimi hep negatif buluyorum

bir dairenin içini
inadımla boşaltmaya çalışıyorum
nereye
dik ineceğimi bilemeyip
neden hep
yokuşlara yürüyorum

kendimi büyüttüğüm şehirde
yitik düşüyorum ilk depremde
bir şey anlamadım yaşadığımdan
kırkım çıktı mı diye
saatlere soruyorum

ve ben bugün kendimi
gölgemden tanıyorum
bir saksıya ekip kökümü
tokatlarla suluyorum
seslerin ağırlığına boyun eğip
bir daha hiç uzamıyorum

akladım ilk ışığın kusurunu
ilk ışığım sönüktü
sahne baştan başlasa da
emek verilmiş bir yalnızlık kadar
kalbimin her köşesi söküktü

bir gezgin niçin kaybolur
kıtalar arasında puslu kuyu
sırf kalmamak için arafta
tek yudumda içtin sen
o paslı suyu
kaynayan bir tasvirdi
kendi kez
kendi içine uzayan yolu

bir çocuk düşüyor
dünyanın rahminden
damarlarını kanıyla onararak
teslim ediyor boynunu
kalın bir plasentaya
ve dünya hep
ketum bir anne
üç öğün yediriyor
içine kuşkuyu

her cümle başında
kendimi dileniyorum
kendimden
yirmi dört defa ölüyorum
son cümlemi söyleyemeden
kapağı eski bir fizik kitabı
hemen atılıyor çöpe
daha hiç çözülmeden

ezbere oynanan bir oyun
ne kadar dokunaklı olursa
o kadardı merhameti hayatın
koştukça ısırıyordu dizlerimizden
ayaklarım yalnızca
uçuruma güvenen bir verem
ve adımlarım sürgün edildi
her bastığı yerden

hüznünü öfkenle yoğur
öldür devlet sürülerini
yeniden doğrul
belki de hayat
kendi toprağında barınamayan
ve sonu getirilemeyen
bir yoldur

atlar ve uzaklar
başını eğdikçe eğen
mahcup buğdaylar
fikirsiz bir ekmek gibi
her lokmada enseni
bir yumru yeniden boğar

çocukluk
tüm suçlara boyun eğecek kadar
suçluydu
çağın bağrında inleyen bir keder
ve kader
eline tutuşturulmuş
ıslak bir mektuptu

ısınmış bir metalin
parmaklarıma dinlettiği ağrı
sözlüğü her açtığımda
karşıma çıkan
acı

bu yargıcın kararı
belki yargıç tutuklanmalı
ve ben görmezden gelirdim
görünmez olana dek
kendimden başlardım savrulmaya
kendimle bitirirdim
tüm zamanları

şimdi kavganın göbeğinde
savrulan bir yumruk kadar
pervasız
plansız bir unvan
dualar titredikçe
hatırlatıyor kendini
içimin kenarında
yürüyen noksan