Kendi Yansımam Şiiri - Kasım Kobakçı

Bırak aksın her şey tersine!
Bilirim, gölgem yürür önümde,
Ben Kerem olurum, sen yanmasan da.
Kelimelerim dökülür dudağımdan, sondan başa
Uykularım firar, rüyalarım zindan,
Kâbuslarda can bulur sabah.
Suskunluklarım beni haykırır
Bir isyan gibi!
Ne varsa yıkılmışlık adına
Önce ben devrilirim,
Sonra dünya ters döner,
Nedeni en başta unutulmuş.
Paslı bıçak gibi sancılarımla,
Ayrılık bestelerine bürünür, tüm nağmeler.
Tuhaf bir çözülüşle,
Sana kör düğümlenir yollar.
Bırak, düzeltmesin kimse!
Asırlar ötesinden, mirasçısıyım hiçliğin,
Sen var olmasan da.
Kime anlatsam, anlar beni,
Hangi aynaya baksam,
Beni gösterir içinden.
Sen fark edemezsin bile,
Sadece kırılıp, dökülürsün üzerimden!
Ve bir fırtına, devirir beni,
Yokuşlara inat, düzlüklere inat,
Ve kurallara inat!
Kendi içime akarım, bir çatlak bulup kendime,
Yalnızlığım besler beni, kalabalıklaşırım!
Taa ki, o son ana kadar,
Tut ki, o son an bugündü,
Ve hayatım, bir nefes mi sürdü?!
Bırak beni bana!
Ben, kendi yansımamın bile yabancısıyım!