Kendi Küllerimin İçinde

Yorgun Omuzlarına Yaslandım

(Nihal Hanımefendi’ye)

Omuzlarında yorgunluk vardı,
Bir ömrün suskun ağırlığı gibi...
Gözlerinde karanlığı sarhoş eden
Uykusuz bir gece dolaşıyordu.

“Mutlu değilim,” dedin sessizce,
Ve ben, kelimelerime diz çöktürdüm.
Bir tek seni incitmesin diye
Cümlelerimi susturmayı öğrendim.

Yıllanmış bir şarap gibiydi kederin,
Yudumladıkça içimi yakan...
Ama ben seni sevmeyi sevdim,
Seninle susmayı,
Seninle hiçbir şey olmamayı bile…

Çünkü sen;
Hayatın unuttuğu bir anlamdın,
Bir kıyıya vurmuş,
Henüz adı konmamış bir merhamet.

Ben seni taşıyamam belki,
Ama omuz başına yaslanan
Bir dua olabilirim.

Beni sevmen gerekmez,
Sadece hatırla:
“Benimle susmuştu,
Benim derdimi kalbinde taşımıştı,” de…
Ve git…
Gönlün nereye isterse,
Ama bil:
Bir adam seni unutmadan bekliyor hâlâ
Kendi küllerinin içinde…