Kendi içimde şehirler kurdum

Kendi içimde şehirler kurdum,
Bazen yıkılmasından korkarak,
Bazen ise,
Yıkılmasının beklediğim bir son olduğunu bilerek.
Her duvar,
Bir anı üzerine inşa edilmiş,
Her sokak,
Bir zaman dilimiyle kaybolmuş.
Ama her şeyin ortasında,
Bir sen kaldın,
Gölgeni takip ettiğim,
Sesini bulduğum,
İçimdeki bu karmaşada kaybolduğum tek gerçek.

Şehirler kurdum,
Fakat hepsi sensiz,
Her köşesinde seni aradım,
Her adımda senin izlerini,
Ama bulamadım.
Bir sokak,
Bir gülüş,
Bir bakış,
Ve senin adını duyduğum her an
Bir umutla yankılandı içimde,
Ama hep kayboldu,
Bir yıldıza dönüşerek gökyüzünde.

Geceleri,
Şehirlerin ışıkları yerine
Senin gözlerinle aydınlanırım,
Kendi içimde bir yolculuk,
Ve her yol, seni götüren bir köprü,
Ve ben, her adımda biraz daha kaybolurum,
Ama kaybolmak istemem,
Çünkü seninle olmak,
Bir şehirde yaşamak gibi.
Bütün yollar seni bulur,
Bütün duvarlar seni hisseder,
Ve bir adımda,
Her şey bir araya gelir,
Bir kalp,
Bir yaşam,
Ve seni sevmek,
Bir ömre bedel olur.

Ama içimdeki bu şehirde,
Her zaman eksik bir parça var,
Bir eksiklik,
Bir yara,
Ve seni her bulduğumda,
Bunu tamamlama çabası.
Ne zaman ki sen orada değilsin,
İçimdeki şehir yıkılır,
Ve her adım bir kayıp olur.

Bir şehri kurarken bile,
Sana adanmış bir köşe olur,
Bir ev,
Bir pencere,
Ve her sabah,
Sonsuz bir umutla,
Seninle başlarım.
Ve her akşam,
Birbirimize sarılmak için,
Gözlerimizde kaybolarak,
Birlikte büyüyen bu şehri inşa ederiz...

Yazar Murat şair ✍🏻 🌹