Kendi İçinde Kaybolmak Şiiri - Seyrani Göl

Bazı yollar dışarıya değil,
içeriye çıkar.
Ben öyle bir yola saptım
bir gece vakti.

Dönüp bakmadım.
Çünkü neye baksam
ya yarımdı
ya yalandı.
Gözümde büyüyen her şey
gönlümde eksiliyordu.

İçime doğru yürüdüm,
sessizce...
Bir harita yoktu elimde,
sadece sezgilerim
ve kırılmış dualar.

Gördüm kendimi
bir aynada değil,
bir sessizliğin içinde.

Dağıldım önce
her yanım başka bir susuştu.
Bir yanım çocuk,
bir yanım yorgun,
bir yanım hâlâ
bir cümleye sığmaya çalışıyordu.

Sonra kabullendim:
Kaybolmak,
belki de bulunmaktan önce gelir.
Çünkü insan,
en derin yarasını
ancak en yalnız anında anlar.

Ve içime doğru her adım
bir vedaydı dış dünyaya.
İsimlere, yüzlere, gürültülere.

Şimdi kimse bilmiyor
ben kimseye küsmekle kalmadım,
kendimi de susturdum içten içe.

Ama hâlâ bir şey var:
Kalem...
Elimden tutan tek dostum.
Karanlıkta konuşmadan
beni anlayan yegâne ses.
S.GÖL