Unutma Ey can, bu beden baki değil!
Hor gördüğün bu yürek, kadere hakim değil.
Şah damarımdan yakın mevt, beni unutacak değil.
Yol gözler bulamazsın, gidenler dönecek değil.
Nasıl bir teşbih yapmalı ki anlatmalı seni, sana olanı cümle aleme? Neyden dem vurmalı, neyi misal almalı, hangi çiçeğin adıyla sana seslenmeli ki senin makamın tellakki edilsin tüm beşer tarafından? Korkarım ki tükenir kelimeler kalkışırsam böyle bir betimlemeyi yazmaya. Kimselere tek kelam edecek söz bırakmam. Ne kadar tatlı, güzel, mis kokulu, al benili, rengarenk kelime varsa doldururum heybeme de çıkarım elden alemden uzak bir tepeye; hem o seni kıskanan güneşin batışını izler hem de dökerim onca sözü senceleyin temiz bir tomar kağıda. Belki aç belki susuz, sen çıkıp gelip 'yeter ey sevgili, bildi tüm cihan bizi, senin bana olan sevgini! ' diyene kadar dur durak bilmeden yazarım.
Bana deli diyecekler belki de, ya da Mecnun'a denk tutacaklar anlatırken. Bırak desinler ey ömrüm, bırak da öyle bilsinler, Leyla sen olduktan, Şirin sen olduktan sonra Mecnun da olunur Ferhat da. Hem sevdalığın şanındandır bu lakap. Akıl başta kalınca nasıl sevsin ki insan? Sevdin mi deli deli seveceksin. Allah'ın müsaade ettiği yere kadar hudut koymaksızın, bir delinin cesareti, gözü pekliğiyle seveceksin. Akıllı adam işi değil zaten aşık olmak dediğin. Bak kirlenmiş dünyanın modern akıllılarına. Her üç güne bir aşık ilan edip kendilerini hem aşkı utandırırlar kendinden, hem de sadece kendilerini kandırırlar. Evlilik derler aşkı öldüren. Şimdi ki zamanın riyakarlık türküsünün nakaratıdır bu lakırdı. O yüzüklerdir ki parmaklara değil esas ruha takılır, pranga niyetine. Deli sevmenin böyle prangaya ihtiyacı vardır ki o delilik içe hapsolsun bir tek kendin gibi kelepçeliyle bölüşesin. İçin için yanan ateş söner mi hiç? Aşkın mahkumu olmaktan korkulur mu hiç? Bırak oyalansın akıllılar dünyanın binbir türlü fani meşgalesiyle, sen tak kelepçeni ruhuna, koy aklını bir kenara da deli deli sevelim biz.
Sev diyorlar, sanki çok kolaymış gibi...
Diyelim sevmesi kolay, iyi de kan tutar beni.
Mutlak kanayacak bir yerlerim, yüreğim acıyacak.
Ellerim tittreyecek, gözlerim buğulanacak.
Sevmesi dert değil de, sevdikten sonra halim ne olacak?
İlla bir bülbül ötüşünde, bir kelebek uçuşunda, bir çiçek açışında mıdır aşk?
Mavi gökten bile pay vermek istemediler kimi vakit, göğümüzü yırttı kimisi.
Sanki payidar kalacaklarmış gibi kıyamete kadar ve sonrasında; dünya onların kalesi.
Biz eğleneduralım, mahşeri beklemeden dilimizde o şarkı dolaşalım “nefsi, nefsi! ”
Bekleyişimiz öyle ebet müddet sürmeyecek, merak olmasın; “Mevt” verecek dersi.
Süslen sen, başka derdin olmasın, ey Havva’nın kızı, sensin yedi düvelin eşsiz ecesi.
Dön kendi etrafında şemse aşık cihanın dönüşü gibi; dönünce tutuşur şemsin entarisi
Etme gönül, söz dinle.
Bırakırlar bizi en yakın köşede,
Ağlatırlar çekinmeden bir de!
Etme gönül, söz dinle.
Kıymet bilmezlerin yüreğine gitme,
Vefadan bihabere vefakarlık etme
Uyandım...
Meğer nasıl da kandırmışlar bizi, beni, herkesi.
Nasıl da yorulmadan usanmadan yalanlardan şiirler, romanlar yazmışlar.
Hiç arlanmadan nağme nağme şarkılar, türküler yapmışlar.
Hani aşk?
Sevmek her şeye bedeldi ya hani?
Olur ya bir ölüm dürtüşüyle uyanıveririm mavi hülyalara aldanışlarımdan.
Teskine lüzum yok yalan olsa da belli ki memnunum bunca hayalin mavi oluşundan.
Gök gibi, deniz gibi mavi, masmavi...
Belki maviye bu düşkünlüğüm eksiksiz ben gibi oluşundan.
Uyuyordu her zaman ki gibi tüm insanlar.
Bir merdiven dayayıp semaya aşk serpeledim.
Yıldız yıldız parladı gökte nasiplendi tüm inananlar.
Bulut saçıp oracıkta içlerindeki hisleri silkeledim.
Sevgiyle, huzurla, şefkatle, merhametle ıslandılar.
Siz uyurken ben geceyi dost, göğü tarla belledim.
Buralarda gök üşümeye başlayıp da rengi döndüğünde maviden griye,
Bana bir tek oturup hesap etmek kalıyor artık ne kaldıysa senden geriye.
Tutulmuyor çatlamış ellerim artık kimselerce sıcacık; dilim tutuluyor aksine.
Bir ellerimi ısıtmayı beceremedim alıştım da bunca çekilenlerin hepsine.
Kurşun renkli günlerde ancak çevirebilir oldum gözlerimi dışarıya.
Soluklandım ve dahi güldüm de ama ulaşamadım yaşamakta başarıya.
Ne isyandayım ne de sitemde…
Sinirliyim daha evvel hiç olmadığım kadar hem de!
O kadar ki, ısırıp yanak içlerimi,
Kan tükürmek istiyorum insanların suratına.
Yaşamaya hakkım olmadığını öğrendiğimden beri.
Elimdekilerin, dilimdekilerin hatta yüreğimdekilerin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!