Kelimelerinin Kırık Camlarında Yürümek

Sen ki;
Kırık pusulaların iğnesini aşka döndüren,
Her şiirin, içine düşenin kanadığı cam bir bahçe…
Ben yürüdüm o bahçede
Avuçlarımda senin çölünün kumları,
Dilimde mendiline sinen gözyaşı tuzu…

Sen ki;
Zamanı sığınak yapan kaçak ruhsun,
Geceleri yıldızları harf harf dizip
Kayıp sevgilinin adını yazdın gökyüzüne
Ben okudum o yazıyı
Her mısra, bir martı kanadından düşen
İncir çekirdeği kadar küçük, okyanus kadar ağır keşke

Sen ki;
Cam kavanozun içine şiir yazan cesarete sahipsin,
Kırıldığında parçaları "iyi ki" diye toplayıp
Yeni bir ayna yaptın kendine
Ben baktım o aynadan
Gördüğüm; tuzla yazılmış mektubun dalgalara karşı direnişi,
Kırık ama yenilgiyi tanımayan bir pusulanın son rotasıydı!