Bahçe kapısını açtı. Üç katlı olan evlerinin teras katındaki, kendi odasına baktı. Penceresi çok yüksekte görünüyordu. Okuldan bitkin gelmişti. Bunu fark eden annesi, ders yapmamasına müsaade etti. O da “dersim yok” dedi ve odasına çıktı. İki elini yanağına alarak camdan baktı. Yan komşularının oğlu Afacan, bahçede koşuyordu. Beş altı yaşlarında ya var ya yoktu. Clara’nın gözleri ona daldı ve “aptal” diyerek güldü. Uzun zamandır komşu olmalarına rağmen, bir kere bile oynamamışlardı.
Kapı zili çaldı, gelen Bayan Getto idi. Biraz telaşlı görünüyordu. Clara’nın annesi Bayan Wilson ile kahve içerken söze başladı: “Ah komşum, sorma ne haldeyim. Yarın estetik ameliyatı için yurt dışına gitmem lazım, eşim Bay Getto da malum iş için şehir dışında, annem ve kız kardeşlerim; genç turla kaplıcalara gittiler, kuzenimin de defilesi var. Ne yapacağımı bilemedim. Aklıma sen geldin. Afacan’ı sana bıraksak, hem kızınla da iyi arkadaşlık ederler.”
Bu sırada Bayan Wilson, Clara’nın yalnız olduğunu belki ilk kez hatırladı. Hem, istediği kediden vazgeçeceğini bile düşündü. Evet, uzun zamandır Clara, bir kedisi olsun istiyordu fakat buna izin vermemişlerdi. Doğrusu Afacan da pek yaramaz bir çocuk değildi. –İşine de gelirdi - Zihninden bunlar geçerken, şeytanî bir gülümseme gamzesini kımıldattı. Çok sevindi. “Hemen hazırlıklara başlayalım öyleyse, Clara buna çok sevinecek.” diye yanıt verdi. Bayan Getto: “Çok teşekkür ederim, gerçekten oğlumu kime bırakacağımı bilmiyordum. Size güvenebiliriz. Dönüşte de güzel bir bakım kürü getireceğim size” diyerek, diğer gün için duyduğu heyecanla oradan ayrıldı.
Ertesi sabah hafta tatiliydi. “Clara, Clara” diye seslendi Bayan Wilson “Sana büyük bir sürprizim var”. “Yoksa bana kedi mi aldılar” diye merdivenleri koşar adım inen Clara, karşısında küçük Afacan’ı görünce birden durdu. Annesi “İşte sana sürpriz, Afacan bir müddet bizimle kalacak, çok iyi arkadaş olacaksınız. Ona bir oda bile ayarladık. Hadi şimdi kahvaltıya! ”dedi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta