Kayıp Mektupların Gölgesi

Buruşuk bir zarfta başlar geçmişin nabzı,
Solmuş bir el yazısı: ne ad, ne tarih okunur.
Ama satırların kokusu hâlâ canlı
Bir akşamüstü, perdeleri titretmiş bir rüzgâr gibi.
Dokunurum kâğıda, sanki o anıya değil de
Kendime ulaşmaya çalışırım.
Ve her kırışıklıkta bir fısıltı
“Beni neden bıraktın burada?”

Mektuplar konuşmaz, ama sustukları yer yanar.
Her satır, bir kıymık gibi işler içe.
Kim yazdı, kim sustu, ne yarım kaldı?
Bir sevda mıydı, yoksa sadece
Hatırlanmak isteyen bir zaman kırıntısı mı?
Tozlu satırlarda gezinirim,
Kendimden gizlediğim duyguları okur gibi
Açılmamış zarflarda saklı kalan benliğimle.

Mürekkep lekeleri solgun bir pişmanlık taşır,
Sanki bir özür, yıllar içinde buharlaşmış…
“Affet” diye başlayan ama asla gönderilmemiş cümleler.
Bir zamanlar yazılmış ama hiç ulaşmamış kelimeler
Şimdi içime saplanan küçük susturucular.
Ve ben,
Her sessizliği bir yankıya çevirerek
Kendime ait olmayan bir hikâyeyi onarıyorum.

Kayıp mektuplar;
Bir sandığın en dibinde unutulmuş yumuşak yara izleri gibi.
Eğilip baktıkça içimi çeken
Küçük bir deniz kabuğu
İçinde uğuldayan eski bir ses.
O ses bazen bir gülüş,
Bazen hiç söylenmemiş bir veda…
Ama her zaman içimde bir sızı.

Mektuplar yalan söylemez.
Ama sustukları yerler,
Gerçeğin en keskin köşeleridir.
Her kâğıt bir yüzleşme
Buruşmuş kenarlarında saklı
“Keşke”lerden örülmüş bir ip.
Kırılgan, ama kopmamış.
Çünkü bazı bağlar, zamanla değil suskunlukla kurur.

Perdeleri çekip otururum mektupların karşısına,
Bir zamanlar yazılmış, şimdi kimseye ait olmayan cümlelerle.
Satırlarda bir zaman sıçraması,
Bir sabahın gülüşüyle bir gecenin sessizliği
Aynı cümlede el sıkışır.
Ve fark ederim
Geçmiş gitmemiş, sadece saklanmış.

Son mektup elimde…
Ne bir başlangıç, ne bir veda,
Sadece bir “ben buradaydım” izlenimi.
Okurken kendime dönerim
Yaralı ama ayakta kalan hâlime.
Ve mektup susar artık,
Çünkü konuşması gereken ben olmuşumdur.
Gölgelerin içinden yürüyerek geçerim,
Kayıp olanın aslında beni bulduğunu anlarım.