Kavurucu Sessizlik Şiiri - Seyrani Göl

Hava…
nefessiz bir göğün koynunda boğuluyor,
sessizliği çığlığa dönüştürüyor
boğuk, kanlı bir feryat gibi.

Güneş,
zamanın kör eliyle yakıyor,
dokunduğu her şeyi paramparça ediyor;
varoluş kül olurken,
biz hâlâ umut arıyoruz
kavrulan ellerimizle
boşluğa tutunmaya çalışıyoruz.

Ormanlar,
kendi bedenlerini yakan mahkumlar gibi,
alevlerin dansında kıvranıyor.
Her dal, bir vedanın son nefesi;
küller arasında unutulmuş anılar.

Duman,
kara ölüm gibi gökyüzüne yükseliyor,
nefesimizi kesiyor,
suskunluk içinde çığlık atıyor:
yitirilen hayatların ağıtı.

Toprak,
çatlak elleriyle göğe uzanıyor.
Yağmurun eli yok artık.
Kırgın bir bekleyişin ağırlığı bu
kurumuş kalbin sessiz çığlığı.

Nehirler,
unutulmuş ninniler gibi susmuş.
Dudaklarında kuruyan umutların laneti.
Bir zamanlar hayat taşıyan damarlar,
şimdi taş kesilmiş, sessiz ve ölü.

Rüzgâr,
ateşin karanlık yoldaşı;
külleri savuruyor,
yıkımı hızlandırıyor
geleceğin umutsuzluğu dağlarda yankılanıyor.

İnsan…
susuzluğun kıyısında savrulan yaprak,
kendi cehenneminde esir;
yanan dünyanın sessiz tanığı,
pişmanlığın, acının, faydasız gölgesi.

Gözlerimizde kor,
yüreğimizde kavrulan pişmanlık.
Ellerimizde tutuşan gelecek…
Küllere dönüşen hayallerimiz.

Zaman,
yavaşça eriyen buz;
nefesimizi boğuyor.
Biz ise,
kendi ateşimizde eriyoruz.

Serinlik,
bir hayalden ibaret;
dudaklarımızda kurumuş bir veda,
unutulmuş, uzak bir şarkı.

Dumanların dansı
sessiz bir felaketin ağıtı.
Ama bu sessizlik,
boğulmuş bir çığlık gibi;
kimse duymuyor, kimse görmüyor.

Her yangın,
çağrı değil artık;
bir korku,
kayboluşun sessiz habercisi.

Alevler arasında kaybolan hayatlar
bize bir ayna tutuyor:
Ama biz,
kendi yansımızdan kaçıyoruz.

Dönüp bakmaya cesaretimiz yok,
ve dünya,
kendi küllerinde boğuluyor.
S.GÖL