Katilime Aşığım Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Yüreğimin duvarları siyaha boyandı.
Bilemedim...
Göremedim...
Sensizlik boynuma dolandı.
"Dur!" diyemedim...
Gidemedim...

Ben bu aşka çok kurşun sıktım da,
Öldüremedim...
Ölemedim...

Git dediğin gün anladım;
Gitmek, fiil değil, eylemmiş.
Gidemedim...

Şimdi yarısı yanmış bir sigara gibiyim.
İstesem de, istemesem de bitiyorum.
Ya dudakların öldürüyor beni,
Ya da rüzgar...

Kaçınılmaz sona canla başla koşan kelebek gibiyim.
Bile isteye dökülüyorum küllüğe.
Tükene tükene seviyorum seni...

Her şey, hızla süzülen bir damla gibi kayıp gidiyor avuçlarımdan.
Tutamıyorum...
"Yaşamak" denilen bu algıyı bir ben anlayamıyorum.

Yabancıyım dilime,
Yabancıyım ellerime...
Aynadaki ben bile yabancı gözlerime.
Kirpik uçlarından bağlıyım hayata;
Bir kırpıştırsan, düşüp öleceğimi bile bile yaşıyorum.

Meğer evim sandığım yer,
İki dudağının arasıymış...

Bazen gözlerimden değil, içimden ağlıyorum.
Gülüşlerim, sana dair bir masalın maskesi oluyor.
Bir yanım hâlâ sana “gel” diye haykırıyor,
Bir yanım, o haykırışı bile sessizce saklıyor kendisinden.

Zaman bile yavaşlıyor adını anınca.
Dakikalar suskun, saatler yorgun...
Bir tek kalbim direniyor sana,
Bir tek ben, seninle her gün yeniden yanıyorum.

Geceler, senden kalan en derin hatıra.
Yastığım, sensizliğin ta kendisi artık.
Her kâbusumda senin sesin yankılanıyor odamın duvarlarında,
Ve her uyanışımda senden biraz daha eksiliyorum.

Ben seni...
Bir dua kadar gizli,
Bir yemin kadar derin,
Bir mezar taşı kadar suskun,
Ve bir sonsuzluk kadar sahiplenerek seviyorum...

Ama hâlâ ihbar edemiyorum
Beni öldüren
Ellerini...
Gözlerini...
Yüreğini...

Katilim sensin.
Ve ben katilime hâlâ aşığım.
Aşık.
15.05.2025 10:40