İnsan doğduğunda küçük bir kartopu gibidir,
Masum, şirin, sade ve tertemiz.
Büyüdükçe yükü artar, renkleri çoğalır.
Kartopu büyür bir tepeden yuvarlandıkça,
Önüne gelen her şeyi alır içine,
Koyu renkler, kara lekeler yapışır üstüne.
Yol aldıkça zamanla gider sadeliği,
Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Devamını Oku
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta