Kartonpiyer Tapınaklar

bir günaydın mesajı gibi kırıldı sabah
güneş, karla iş birliği yapıp beyazlattı her yeri
bir kuş ötmeye çalıştı
rüyadan uyanmak sanki bir ceza değil
otomatik güncellemeydi.

sokağa çıkınca gökyüzüne bakmıyorum artık
çünkü o da orada olmaktan utanıyor
bulutlar sıraya girmiş
hepsi memur
hepsi gri.

bir kadının çantasından
portakal kabuğu düşüyor
yerdeki çöp
ben daha renkliyim diye bağırıyor
bir çocuk ağlıyor
bir adam gülüyor.

her şey bir şeyler hissediyor.

ben de hissediyorum
ama tanım koyamıyorum
sanki beynimin içinde uykulu bir sekreter
her gün 8 den 17 ye
hatırlamam gereken her şeyi
önemsiz klasörüne taşıyor
bir de üstüne para alıyor.

tabelalar artık yol göstermiyor
sadece kim olduğumu unutmamı istiyorlar
kendimi bir otobüs durağında unutuyorum
sırf beklemekle ilgili metafor yazmak için
kimse gelmiyor

düşüncelerim var
ama sadece iç ses olarak kalıyor
çünkü dışarısı fazla havasız
geçenlerde bir düşünce kaçmaya çalıştı
güç bela yakaladım
ve babannemin ayaklı dikiş makinesine sakladım
o volan yok mu
hani, babannemin dilsiz metronomu
tutunmuş şimdi ona
arabacılık oynuyor.

bir kadın geçti yanımdan
ve mevsimi değiştirdi, parfümüyle
bir anlığına kardan yaz yaptık birlikte
ama sonra kendi mevsimlerimize döndük
beraber ısındık
yalnız üşüdük.

bir kafeye oturdum
karşımdaki sandalyeye hayalimi oturttum
sipariş vermedi
garson tek mi diye sordu
gülümsedim
çünkü artık bir menüsü vardı yalnızlığın
ve ben zaten
her türünü tatmıştım.

nihayet eve döndüğümde
kapının önünde tereddüt ettim
çünkü içeri girmek kendime yaklaşmaktı
yine de girdim, çünkü
dışarısı hala soğuktu.

gece geldi
dizime oturdu
sırtımı kaşıdı
sonra kulağıma fısıldadı
yarın da böyle olacakmış.

başımı yastığa koydum
uyumadım
ama rüyaya benzer bir yerde kendimi
yeniden tanıdım.

adım kimliksiz
yaşım bugün
durumum belirsiz.