Karmaşa Şiiri - Kasım Kobakçı

Toparlamak, ne garip bir his arkadaş,
Bu keşmekeşe, bir düzen getirmek ne garip,
Hele, aklın fikrin başka yerlerdeyse,
Geleceğinde, kocaman bir belirsizlik varsa.
Her şey, üst üste yığılıp kalacak ama,
Nihayetinde, iki katı dağınık,
İki katı anlamsız, yorucu.
Toparlamak, ne garip bir his arkadaş.
Bütün eşyalar, sana bakacak sonunda,
Senden arda kalanlara, yorgun bir sen anısı.
Kitabı, kalemi, bardağı, çorabı, anahtarı.
Boşuna uğraş.
*
Toparlamak, ne garip bir his arkadaş,
Bu karmaşanın ortasında, bir başına isen hele.
Bıraktığın izlerden, binlercesi daha varsa.
Herkes inatla, faydasız diyorsa gizlice,
Anla ki, beyhude çaba toparlanmak.
Kimselere, enikonu açıklanmaz da ayrıca.
Birden bire çarpar, insanın yüzüne bir gerçek!
Tozlanmış bir fotoğrafı, eline alınca,
Güneş vuran, odadaki uçuşan zerreciklerde,
Aklından geçen, karmakarışık fikirler, anlar her şeyi,
Nafile ahbabım nafile, hem de çok nafile.
Eşyaları bir kenara atmak, ne basit de,
Bir şeye, ait olduğu yeri bulmak, ne kadar da çetrefil...
*
Eşyalar ile, anıların iç içe geçtiği bir haldesin,
Kırık bir heves ile, birikmiş işlerinin karıştığı bir halde.
Bir yığın vazifenin, uçuşan düşüncelere yenildiği bir halde.
Kaldırsan da ne varsa ortalıktan, sonunda yine dağılacağı bir halde.
En temel yetin olan düzenlemenin, anlamını yitirdiği bir halde.
Toparlamak, ne garip bir his arkadaş.
Hele aklın havadayken, yorgunken, dalgınken.
En geniş oda bile, sığmaz geliyorsa eşyalarına,
Raflar yetersiz kalıyorsa, kitaplarını dizmek için.
Sonsuz evrene bakıp da, bu ne kalabalık diyorsan.
Güçtür işte.
Toparlamak, garip his arkadaş ama,
Bir de dağınıklığa alışmak var ki,
Asıl karmaşa orada...