Karanlık Evre Şiiri - Kasım Kobakçı

Diktim gözlerimi, karşıdaki soluk duvara,
Hapsetti beni, bu anlamsız ve donuk manzara.
Sanki zihnimi kemiren, görünmez bir vahşi kurt,
Düşüncemi çalan, hissizleştiren o uzak yurt.
Kopardı bağımı dünyadan, şuur firar etti,
Çek şu bakışlarını, gerçeklik buraya yetti.
*
Daldılar tüm bebeklerim, şaşkın aval bir seyre,
Benzedi halim rotasız, serseri bir nehire.
Akıp giderken boşlukta, tutunduğum bir dal yok,
Şuursuzca izlediğim o noktada, hayal çok.
Mıhlandı kaldı kirpiklerim, inmiyor aşağı,
Sıyrıl bu rüyadan, çözülsün aklın sıkı bağı.
*
Dondu kaldı suretim, tepkisiz gizli bir maske,
Keşke kımıldasa dudağım, konuşsam ben keşke.
Hipnoz olmuşçasına, kilitlendi tüm o beden,
Sorgusuz sualsiz, ne bir niçin ne de bir neden.
Süzüyorum mekanımı, toz zerreleri durdu,
Boz bu sessizliği, saatin tam vaktini vurdu.
*
Açık ağzım, hayret makamında göğe takılı,
Uçtu gitti başımdan, o ferasetli akılı.
Görmüyorum aslında, baktığım her bir nesneyi,
Kaybettim sanki, benlikteki meraklı hevesi.
Bir camın arkasından, izler gibiyim hayatı,
Silkelen biraz da, at üzerinden bu bayatı.
*
Sabitlendi irislerim, tek bir belirsiz yere,
Düştüğüm sanki, dibi olmayan engin bir dere.
Ne bir ses duyuyor kulağım, ne de hoş bir seda,
Ettim sanki şu anki zamana, sessizce veda.
Aval aval süzmekten, yoruldu göz pınarlarım,
Topla kendini, kurudu bak duygu çınarlarım.
*
Şaşkın ördek misaliyim, yönüm şaştı aniden,
Koptum gittim ben, şimdiki yaşanan saniyeden.
Bir nokta oldum büyüdüm, sonra da bir hiç oldum,
Bu dalgınlık okyanusunda, sararıp da soldum.
Fersizleşti ferim, camlaştı o canlı nazarım,
Uyan artık gafletten, kurulmasın şen pazarım.
*
Ağırlık çöktü üstüme, kapaklar hep direnir,
Bu bön duruşlarda da, nice manalar tükenir.
Ruhum çekildi sanki, kanlı et yığını kaldı,
Beni bu meçhul alem, tam kendi içine aldı.
Sıfırlandı beyin, fikirler durdu o zamanda,
Kır şu kalın zinciri, kalma artık bu hazanda.
*
Yabancılaştım odaya, eşyalar hep bambaşka,
Düşmedim ki ben, ne sevdaya ne de gizli aşka.
Sadece durdum öylece, şuursuz ve de atıl,
Gördüklerim sahi mi, yoksa kocaman bir batıl.
Heykel gibi dikilmek, yakışmıyor bu şen cana,
Dön geriye çabuk, yaşam aksın hep senden yana.
*
Toparladım kendimi, son verdim bu derin ize,
Bırakmamalı iradeyi, böyle kör denize.
Silkelendi omuzlarım, kendine geldi şuur,
Dağıldı gitti o sisli, o bulanık çiğ buhur.
Odaklandım ben yeniden ve netleşti tüm çevrem,
Ört artık perdeni de, bitsin bu karanlık evrem.