Karanlığı Örtmek Şiiri - Seyrani Göl

Bazı yaralar
görülmesin diye değil,
unutulsun diye örtülür;
ama bilirim,
karanlık, örtünün altında
daha derin kökler salar.

İçimde,
adını bilmediğim korkuların
ince ince işlediği bir nakış var.
Her iplik,
geçmişten kopmuş bir anının saç teli,
her düğüm,
susarak sakladığım bir çığlık.

Yıllarca üzerine parlak renkler serdim,
göz alsın, saklasın diye;
ama altındaki siyah
hep yerinde durdu.

Dediler ki:
“Susarsan iyileşirsin.”
Oysa ben sustukça
kelimelerim kök saldı,
karanlığın içinde
kendi çiçeklerini açtı.

Bir gün örtüyü kaldırdım;
ve gördüm ki
korktuğum kadar değilmiş.
Işık, karanlığı öldürmek için değil,
ona yer açmak için doğuyormuş.

Şimdi biliyorum:
örtmek yerine
karanlığımın yanına oturup
hikâyesini dinlemeliyim.
Belki o zaman
ikimiz de mutlu olmayı öğreniriz.
S.GÖL