Karabağ’da Açan Harbülbül

Karabağ’da Açan Harbülbül

Bakü’de sustu kalabalıkların uğultusu,
Ama gökyüzü konuştu.
Rengârenk dalgalanan bayrağıyla
Zaferin şarkısını söyledi.

Şehitlikte taşlar uyumadı.
Toprak altından sesler yükseldi:
“Biz buradayız… unutma bizi…”

Şuşa’da bayrak dikildi.
Göğe değil — kanla yazılmış yüreklere asıldı.
Her kıpırtısı dua oldu,
Her esintisi yetimlerin nefesi.

Karabağ’ın bağrına eğildim.
Alnımı toprağa koydum.
Toprak değildi — köz gibi yaktı yüzümü.
Taşların içinde susmuş kalpler çırpındı.
Gölgeler pıhtılaşmış kan gibi dondu.
Ciğerim parçalandı,
Yüreğim yangına döndü.

Ey Harbülbül…
Sen o tepelerde kanla açtın.
Yaprakların şehit nefesiyle yeşerdi,
Kokun özgürlüğün tanığı oldu.
Her sabah toprak sana tutundu,
Her gece yıldızlar seninle sustu.

Ah Karabağ…
Ağlarken ben de ağladım,
Ama gözyaşlarım yenilgi değil, dirilişti.
Her damlada gurur büyüdü,
Her damlada millet ayağa kalktı.

Şehitliğin sessiz taşları
Sanki bana fısıldadı:
“Biz kanla düştük,
Sen kalemle yaşat.”

Ben ayrıldım o topraklardan.
Ama kalbim orada kaldı.
Her adımımda yankılanacak,
Her suskunluğumda haykıracak,
Her nefesimde yanacak:

Ah Karabağ… Ah Karabağ…
Ciğerimden kopan ağıt,
Gözyaşımda yanan dağ.

Bil ki:
Toprağa düşen her damla kan
Dirilişin mührüdür.
Göğe yükselen her bayrak
Yiğitlerin ruhuyla dalgalanır.
Benim gözyaşım ise
Ne sadece bir yas,
Ne sadece bir sevinç…
O gözyaşı,
Sonsuz kardeşliğin
Ölümsüz zaferin şahitliğidir.