Donmuş topraklar gibi katılaşmışken buz diyarında bu kalp, bu göğüste.
Bir kar çiçeği gibi, ansızın açmıştın sen yolumun üstünde.
Ateşten ok gibi saplanınca sen, o buzdan kalbe.
Kaldırıp başımı, sessiz çığlıklar atarak gökyüzüne.
Dilemiştim: “Bu çiçek ne olur yazılmış olsun benim kaderimde.
Çıkmasın bu ok, yağmasın soğuk karlar artık bu kalbe.”
Mustafa BirkolKayıt Tarihi : 1.3.2025 23:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!