Kar Şiiri - Bekir Gedikoğlu

belinden kavramış yağan karları
Güneş
dans ediyorlar
terlemeye başladı kar
eriyip gidiyorlar
parıldayan güneşe
kur yapıyor
ovadaki
ve dağlardaki karlar
gülüyor güneş
ağlıyor kar
göz yaşları
sabaha doğru azalıyor

anacak nefes alabildi
ilikleri gevşeyen toprak
bir hazırlık yapacak ki
gelecek cemreyi karşılayacak
uyanan tabiatı besleyecek

ya benim gönlüm?
kelebekleşip baharda
uçabilecek mi?
Papatyalara
konabilecek mi?
gelen bahara
merhaba
diyebilecek mi?

o köydeki çobanın
her sabah
kavalından dağılan nağmeleri
dinlemek için
uçabilecek mi?
karların göz yaşlarını
içebilecek mi?

durgun bir deniz gibi
yoksa yatağında mı kalacak
sergüzeşt arayan
dilberleri mi konuk yapacak?
ya da;
vurguna çıkmış
güzellerin hedefi mi olacak?
ya da;
bir tazenin elinde
oyuncak mı kalacak

ah kar ah
ah kış ah
ah dağlar ah
kutuplardaki gibi
hep baki kalsan

ya da gönlüm;
ağlayacak!
içine kapanan bir çocuk gibi
ki ona bu teselliyi
kim verecek?
nerelerde bulacak?
bu ağlamayı,
kim durduracak?
kim avutacak
yalan!
“erkekler ağlamaz”
derlerdi inanırdım
ağlıyorum,
hem de baharda
diyebilirsiniz,
“belki de kaprisi” bu

ey benim mecnun gönlüm
fışkıracak mısın?
toprağı süngüleyip
dışarı çıkacak mısın?
yayılacak mısın?
menekşeler gibi
şu ormanı kaplayacak mısın?